In alle kleuren van mijn tranen
denk ik elke dag aan jou
dus als de zon weer schijnen gaat
heb ik een regenboog van rouw.
Uit “Ik mis je in alle kleuren”, Margreet Jansen
Onlangs las ik deze dichtregels en ik werd er meteen door geraakt vanbinnen. Het raakt aan een kwetsbare en moeilijke periode waarin ik jou plotseling verloor.
De schok die ik als 15-jarige voelde toen ik je ’s ochtends vond, was enorm. Mijn verdriet daarover kwam in de loop der jaren op allerlei momenten terug.
In het begin was de kleur van mijn tranen zo zwart, dat ik ze niet eens wilde zien. Op je uitvaart werd het letterlijk zwart voor mijn ogen en viel ik flauw.
Soms was de kleur van mijn tranen zonnig geel. Als ik op vakantie was en me ineens weer jouw lachende gezicht in de zee herinnerde. Mooie herinnering, maar ook confronterend dat ik nooit meer met je op vakantie ga.
Soms was de kleur van mijn tranen warmrood, kleuren die ook bij kerst horen, maar wat een gemis in die zogenaamd gezellige, warme familiedagen.
En op een vrijdag in juni kleurden mijn tranen wit. Op mijn trouwdag, toen ik in mijn trouwjurk hartverscheurend huilde bij het Ave Maria. Ik had je er zó graag bij gehad die dag. Nog steeds is Ave Maria een tranentrekker voor me.
Een ander keer was de kleur zacht roze. Als ik me jouw zachte huid herinner en hoe graag ik nog eens over je zachte wangen zou willen aaien. Je smeerde er altijd Nivea uit het blauwe blikje op en dat vond ik zo lekker ruiken.
En al die kleuren maken een regenboog. Gevoelens van liefde, warme herinneringen en houden van vullen mijn hart. Dát is de andere kant van rouw: al die tranen zijn er om de kleuring van jouw persoon nooit te vergeten. Ik hou van je mam.