Op de raam van mijn praktijk staat deze maand ‘Ik wens je veel lichtpuntjes in 2022’. “Dank je wel voor je lichtpuntjes”, zegt één van mijn cliënten bij het afscheid. “Ik voél ze nu ook.” Ze glimlacht naar me terwijl ze haar jas aantrekt.
Ruim twee jaar geleden is haar man overleden, halverwege de 40. In slechts een paar weken tijd had de kanker hem verslagen. Ze kwam bij mij toen het eerste jaar zonder hem net voorbij was. Ze voelde zich hondsmoe, werd in de ochtend wakker met verkrampte armen en schouders, haar benen leken van lood, haar hele lijf deed zeer.
Op de massagetafel ontdekte ze dat die zware benen zowel staan voor stilstaan en tijd mogen nemen voor zichzelf, als voor vooruit willen gaan en haar eigen kracht. “Jouw magische handen helpen mij steeds een stukje verder in het ontrafelen waar ik nu ben en wat ik nodig heb,” geeft ze aan.
En vandaag heeft ze een lichter hoofd, veel meer verbinding met haar lijf. De ‘feest’dagen van december waren zwaar geweest. Er was veel verdriet dat er nog uit moest. “Zoals ik het ervaar,” zegt ze, “was het eerste jaar rouwen vooral op ratio, adrenaline, regelen en doorgaan. Dit tweede jaar kwam er veel meer mijn gevoel bij kijken, gemis, tranen die mochten vloeien. Jij hebt me daar bij geholpen.”
Sinds twee weken is er een andere stemming naar boven komen borrelen. Haar hoofd voelt helder, lichter, zonder de wolken en de mist. Er zijn weer plannen, ze verzint weer creatieve dingen. Er zijn weer lichtpuntjes.