Al vier weken is mijn massagepraktijk nu dicht. De tijd vliegt terwijl de tijd stilstaat. En ik baal en ik geniet en ik mis. Ik ben verdrietig, ik ben blij, ik voel geluk, ik voel tekort schieten. Het gaat van hoog naar laag, keihard de berg af en weer glorieus omhoog rijden, weer een dal en weer een bergje. Ik heb dagen dat ik niks doe en berust, genietend van het warme zonnetje, ontspannen een boekje lezen en me realiseer hoeveel ik hou van mijn gezin, m’n man en kinders. Me gelukkig prijs met onze gezondheid en dat dat alles is dat er nu toe doet.
En er zijn dagen dat ik vooral moet werken van mezelf, nadenken over wat nu?, wat over drie weken?, wat over zes weken? De website, vakliteratuur, schrijven, veranderen, promotie maken. Soms heb ik er zin in, en inspiratie ook! en soms ook voor geen ene moer.
Vanavond zat ik in bad, ik bedacht me dat wat extra aandacht voor mezelf met lekkere badolie, warmte en nadenken wel goed voor me was. Nee, niet nadenken. Voelen. Want dat is hoe ik in contact kom met mezelf. Voelen wat er leeft van binnen. En toen kwamen al die gevoelens boven en dacht ik na over mijn praktijk ErZijn. En dat dat was wat de kern is voor mij. Erzijn, er zijn, met alles wat er is. Tranen vloeien en druppelen in mijn badwater. En later kijkt onze hond me benauwd aan omdat hij niet snapt waarom ik ‘m nu alweer knuffel. Ik realiseer me wat ik vooral mis: het aanraken. Aanraken is een levensbehoefte. Tja, ik weet het, ik vertel het vaak aan mijn cliënten maar nu pas voel ik het zó duidelijk zelf. Nu mijn contact met velen zo is vermindert. Niet alleen met mijn cliënten. Allereerst dichtbij, met mijn eigen dochter Sanne in Enschede die ik veel liever nu hier in mijn mama-armen zou houden. Het contact met mijn 92-jarige schoonmoeder die nog geen twee maanden terug haar lieve vriend verloor, en nu moet omgaan met eenzame corona-dagen.
Maar ook mijn werk, het masseren, het werken met mijn handen, aanraken. Niet alleen letterlijk het lijf, maar vooral diegene die op tafel ligt: ik voel vaak wat er in mensen omgaat als ik ze aanraak. En ik weet dat juist dat is wat mijn meerwaarde is in mijn werk. Maar ook als moeder, echtgenote en vriendin. En dat ik dat ook kan geven zonder letterlijke aanraking, maar door oprechte belangstelling. Door je te laten weten dat ik aan je denk en je in gedachten een dikke fijne berenknuffel geef en je stevig vasthoudt tot je voelt dat het okee is wat je voelt en je voelt waar het om gaat: ErZijn.
Dus: liefs van mij! Met een hele dikke knuffel!
Comments