Sinds een tijdje zit ik op yogales. Leek me heerlijk om te ontspannen in de hectiek van alledag. Vreselijk vond ik de eerste les. Waarom?
Omdat ik een enorm stijve plank ben en daar dus heerlijk mee geconfronteerd wordt.
Terwijl iedereen (in mijn ogen) met gemak vanuit buikligging de knieën buigt en achterwaarts de enkels vastpakt voor de ‘boog’, dacht ik alleen maar: “Hoezo mijn enkels pakken, daar kan ik niet bij, dat lukt niet. Wat erg, ik ben hier te stijf en te oud voor, … help.”
En echt, dat heb ik dan niet alleen bij de boog, maar bij heel veel yogaposities. En dat heb ik nog steeds, ook nu nog na maanden les. Gelukkig hebben we een hele fijne docente die vooral aanstuurt op doen wat je kunt, mild zijn voor jezelf en doorademen.
Stijve plank
Confronterend dus, merken dat je lijf niet doet wat je wilt. Maar ook dat ik zo kritisch ben over mezelf. Het verraste me eerlijk gezegd dat ik de lat nog steeds zo hoog heb liggen. Mildheid naar mezelf is wel een dingetje hoor. Ik vind toch wel van alles van mezelf en gedachtes razen door mijn hoofd: ik ben te stijf voor yoga, te oud, hopelijk heb ik dadelijk een parkeerplek bij de supermarkt, zo druk op zaterdag, die Chinese tingelmuziek argh! word je toch gek van.
Maar waarom blijf ik dan gaan, zul je misschien denken. Omdat ik deze confrontatie juist wil. Want dan kan ik echt voelen. Écht voelen: wat kan ik wel, wat voel ik in mijn lijf gebeuren? Dan is er connectie met mijn lijf. En het wordt uiteindelijk ook rustiger in mijn hoofd als ik stilsta bij wat ik allemaal voel en me daar volledig op focus.
Harthoogte
Tijdens mijn opleiding Massagetherapie heb ik een wijze raad gekregen die zo bij me past maar die ik nog weleens vergeet: “Hou de lat op harthoogte”. Ga uit je gedachten, in je lijf en voel. Voel wat er gebeurt als je naar je ademhaling luistert en misschien wel of niet verder kunt stretchen in een yogahouding. Voel wat er gebeurt met je emoties en dat je teleurgesteld bent in jezelf, boos wordt dat je iets niet kunt. En welke gedachtes daar dan bijkomen. Hoe kritisch ik ben en vind dat ik meteen alles wel goed moet doen. Terwijl mijn gevoel op harthoogte me al lang had ingefluisterd dat het al prima was dat ik sport, trots mag zijn dat ik voor het eerst van mijn leven op yogales zit en mag genieten van de rust die dit brengt (of de onrust die er ook bij hoort).
De link leggen
En vanuit de rustige yoga weer hup de auto in, boodschappen doen, meerdere winkels af want ’s avonds komen er vrienden eten. Niet gewoon een pastagerecht, nee dat vind ik niet kunnen, het moeten minstens drie gangen culinair ‘op een bedje van’ zijn. En ineens zie ik de link. Waar is mijn lat? Ben ik niet wat te veeleisend naar mezelf? Zullen ze mijn vriendschap minder waarderen als ik een snelle pasta serveer in plaats van drie bereidingen van langoustines. Nee, natuurlijk niet. Luisteren naar je hart, dus pasta en rust. Wijntje erbij en heerlijk ontspannen aan tafel.